Wynagrodzenie kierowcy za czas obowiązkowej przerwy na odpoczynek

Kierowca ma prawo do przerw w czasie pracy - tzw. przerwy śniadaniowej oraz dodatkowej przerwy przeznaczonej na wypoczynek. Pierwsza z wymienionych przerw wliczana jest do czasu pracy kierowcy, druga z kolei stanowi czas dyżuru. Wynagrodzenie za przerwy dodatkowe ustalane jest w wysokości połowy wynagrodzenia za „zwykły dyżur”.

Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. nr 92, poz. 879, z późn. zm.), po sześciu kolejnych godzinach pracy kierowcy przysługuje przerwa przeznaczona na odpoczynek w wymiarze nie krótszym niż 30 minut, w przypadku gdy liczba godzin pracy nie przekracza 9 godzin, oraz w wymiarze nie krótszym niż 45 minut, w przypadku gdy liczba godzin pracy wynosi więcej niż 9 godzin. Przerwa może być dzielona na okresy krótsze trwające co najmniej 15 minut każdy, wykorzystywane w trakcie sześciogodzinnego czasu pracy lub bezpośrednio po tym okresie.

Zwróćmy uwagę na to, że w przeciwieństwie do przepisów rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85(Dz. Urz. UE L 102), ustawa odnosi się do czasu pracy, a nie czasu prowadzenia pojazdu. Obowiązek zapewnienia przerwy może w niektórych sytuacjach powstać pomimo bardzo krótkiego okresu prowadzenia, albowiem do czasu pracy kierowcy wliczamy wiele innych czynności poza samym prowadzeniem pojazdu.

Przerwy z art. 13 ustawy nie znajdują zastosowana do kierowców, którzy wykorzystali przerwy uregulowane w rozporządzeniu 561 (45 minutowa przerwa po okresie prowadzenia pojazdu trwającym 4,5 godziny).

Przerwy te przysługują jednak nie wszystkim kierowcom. Według art. 22 ustawy o czasie pracy kierowców, pewne przepisy ustawy (m. in. dotyczące dodatkowych przerw na wypoczynek) nie mają zastosowania do kierowców prowadzących pojazdy wymienione w art. 29 ustawy, w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 oraz w art. 2 ust. 2 lit. b Umowy AETR. Art. 29 ustawy i art. 3 rozporządzenia odnoszą się do wyłączeń spod ogólnego zastosowania przepisów rozporządzenia. Istotne jest jednak także odesłanie do art. 2 ust. 2 lit. b Umowy AETR. Wymienia się tam m. in.:

• pojazdy, przeznaczone do przewozu towarów i których dopuszczalna masa całkowita, łącznie z przyczepami lub naczepami, nie przekracza 3,5 tony,
• pojazdy, przeznaczone do przewozu pasażerów, które ze względu na typ konstrukcyjny i wyposażenie nadają się do przewozu najwyżej dziewięciu osób łącznie z kierowcą i są do tego celu przeznaczone.

W stosunku do tych grup kierowców nie stosujemy przepisów unijnych (nie podlegają pod rozporządzenie 561), ale również nie stosujemy (pomimo zatrudniania ich ramach stosunku pracy) niektórych przepisów ustawy o czasie pracy kierowców.

Każdy kierowca zatrudniony na podstawie stosunku pracy, którego czas pracy wynosi w danym dniu co najmniej 6 godzin ma jednak prawo do 15 minutowej przerwy wliczane...