Dodatkowe wynagrodzenie roczne przy chorobie pracownika

Okresy pobierania przez pracownika niezdolnego do pracy wynagrodzenia i zasiłku chorobowego nie podlegają wliczeniu do 6-miesięcznego okresu przepracowanego w danym roku kalendarzowym, wymaganego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej - orzekł Sąd Najwyższy.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa Iwony T.

przeciwko Powiatowemu Centrum Pomocy Rodzinie w M. o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 7 lipca 2011 r., zagadnienia prawnego przekazanego postanowieniem Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 kwietnia 2011 r.,

"Czy okres czasowej niezdolności do pracy, skutkujący pobieraniem przez pracownika sfery budżetowej wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy oraz zasiłku chorobowego wpływa na prawo tego pracownika do uzyskania dodatkowego wynagrodzenia rocznego dla pracowników sfery budżetowej w rozumieniu art.2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 roku w sytuacji, gdy wskutek nieobecności będącej skutkiem choroby pracownik w danym roku kalendarzowym nie przepracował efektywnie co najmniej sześciu miesięcy, choć przez ten czas pozostawał z tym pracodawcą w stosunku pracy "

podjął uchwałę:

okresy pobierania przez pracownika niezdolnego do pracy wynagrodzenia i zasiłku chorobowego nie podlegają wliczeniu do 6-miesięcznego okresu przepracowanego w danym roku kalendarzowym, wymaganego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080 ze zm.).

UZASADNIENIE

Powołane w sentencji uchwały zagadnienie prawne przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy powstało w następujących okolicznościach. Powódka Irena T. dochodziła od Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w M. kwoty 1.014,64 zł tytułem dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2008 r., w którym pracowała do 31 lipca, ale przez 68 dni przebywała na zwolnieniu lekarskim. Zdaniem pozwanego powódka nie nabyła prawa do spornego świadczenia, gdyż w 2008 r. nie przepracowała efektywnie co najmniej 6 miesięcy, czyli nie spełniła przesłanki przewidzianej w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080 ze zm. – dalej jako: ustawa o wynagrodzeniu rocznym). Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo przyjmując, że warunek przepracowania co najmniej 6 miesięcy w roku kalendarzowym należy rozumieć jako pozostawanie przez ten okres w stosunku pracy, a nie efektywne przepracowanie. Sąd Rejonowy powołał się przy tym na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2005 r. II PZP 9/05 w której przyjęto, że nauczyciel zwolniony od pracy na okres kadencji w zarządzie zakładowej organizacji związkowej z prawem do wynagrodzenia zachowuje u pracodawcy prawo do wypłaty dodatkowego wynagrodzenia rocznego na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o wynagrodzeniu rocznym.

Uzasadniając przedstawione zagadnienie Sąd Okręgowy wskazał, że literalne brzmienie art. 2 omawianej ustawy może raczej skłaniać do przyjęcia, że do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego wystarczy pozostawanie w stosunku pracy przez co najmniej 6 miesięcy, bez konieczności faktycznego wykonywania pracy. Przypadki, w których okres przepracowania co najmniej 6 miesięcy nie jest wymagany (art. 2 ust. 3) mogą odnosić się wyłącznie do sytuacji, gdy stosunek pracy u danego pracodawcy albo w ogóle trwa krócej niż 6 miesięcy w danym roku kalendarzowym, albo też stosunek ten jest zawieszony wskutek udzielenia przez pracodawcę pracownikom urlopów: wychowawczego, dla poratowania zdrowia, czy też urlopu dla celów naukowych, artystycznych czy kształcenia zawodowego. Na czas trwania tychże urlopów pracodawca zwalnia swego pracownika z obowiązku świadczenia pracy, przy czym przepisy regulują, czy pracownik w tym okresie, mimo nieświadczenia pracy, zachowuje prawo do wynagrodzenia, czy też nie. Brak jest natomiast uzasadnionych podstaw do przyjęcia, iż wyłączenia, o których mowa w art. 2 ust. 3, mają na tyle wyczerpujący charakter, by każda inna przyczyna „nieprzepracowania” przez pracownika okresu co najmniej 6 miesięcy pomimo faktycznego pozostawania w stosunku pracy pozbawiała go automatycznie prawa do dodatkowego rocznego wynagrodzenia.

Wątpliwość co do znaczenia użytej przez ustawodawcę terminologii, przy uwzględnieniu stanowiska Sądu Najwyższego, wyrażonego w uchwale z dnia 25 lipca 2003 r., III PZP 7/03 (OSNP 2004 nr 4, poz. 26), nasuwają się również po analizie przepisów Kodeksu pracy. Przepis art. 153 k.p. wprost odnosi się do uzyskania przez pracownika prawa do pełnego pierwszego urlopu – po przepracowaniu roku. I dla uzyskania tego prawa bez znaczenia pozostaje, czy i jak długo pracownik korzystał ze zwolnienia lekarskiego oraz czy ów rok przepracował efektywnie, istotne jest, że przez okres jednego roku pozostawał w stosunku pracy.

Sąd Okręgowy podniósł, że nieobowiązująca już ustawa z dnia 10 lipca 1985 r. o rocznych nagrodach z zakładowego funduszu nagród w państwowych jednostkach organizacyjnych nie będących przedsiębiorstwami państwowymi (Dz.U. Nr 32, poz. 141 ze zm.) kwestię prawa do dodatkowego rocznego wynagrodzenia (zwanego wówczas nagrodą) regulowała w art. 4. Przepis ten nie wymagał przy ustalaniu prawa do tego wynagrodzenia, by okres pracy przepracowany był „efektywnie”. Uregulowane zostały przypadki uzasadniające zmniejszenie wysokości nagrody (art. 4 ust. 2), jak równ...