Orzecznictwo podatkowe: Decyzja dotycząca VAT a wyliczenie przychodu dla potrzeb podatku dochodowego

Jeżeli organ wydał decyzję w przedmiocie podatku od towarów i usług, to decyzja ta zastępuje złożoną przez podatnika deklarację VAT-7. W konsekwencji przy wyliczeniu przychodu dla potrzeb podatku dochodowego organ nie może tej decyzji pominąć i przyjąć innej wartości podatku należnego od towarów i usług. W tym przypadku zachodzi ścisłe powiązanie między decyzją wydaną w przedmiocie podatku od towarów i usług a rozliczeniem przychodu w podatku dochodowym.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wojciech Stachurski (spr.), Sędziowie asesor WSA Jacek Pruszyński, sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, Protokolant Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 maja 2008 r. sprawy ze skargi W. Spółka z o.o. w B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2005 rok oddala skargę.

UZASADNIENIE

Decyzją z [...] lutego 2008 r., nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej w B. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z [...] października 2007 r., nr [...], w której określona została wobec firmy „W” Sp. z o.o. w B. wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2005 r. w kwocie [...] zł w miejsce zadeklarowanego w kwocie [...] zł.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że w 2005 r. Spółka w sposób nieuprawniony zastosowała 0 % stawkę podatku od towarów i usług do sprzedaży artykułów AGD i RTV na rzecz podróżnych  – obywateli [...]. Sprzedaż ta była organizowana przez dwóch [...]: „S” - A. K. i „L” - L.A. (A.). Paragony fiskalne w takich przypadkach drukowane były seriami, w ilości kilkudziesięciu, w niewielkich odstępach czasu (1 minuta) pod nieobecność podróżnych w punkcie sprzedaży. Dokumenty TAX FREE wystawiane były in blanco, wypełniana była tylko część pól (bez danych podróżnego – dane te uzupełniane były przez [...] w miejscach odbioru towarów) lub też wystawiane były na osoby, których dane personalne podawane były telefonicznie, faksem, mailem przez „S” lub „L”. Podróżni, na których wystawiane były zakwestionowane dokumenty TAX FREE nie pojawiali się w biurze Spółki po odbiór paragonów i dokumentów TAX FREE. W większości przypadków moment wystawienia paragonu fiskalnego i dokumentu imiennego TAX FREE nie pokrywał się z datą faktycznej realizacji dostawy. Zakupione towary wraz z dokumentami TAK FREE i dołączonymi do nich paragonami fiskalnymi transportowane były przez firmę „G” J. P. na parkingi i posesje w rejonie B. P. i tam przekazywane [...]. Z protokołu przesłuchania Prezesa Zarządu Spółki A. I. – w charakterze podejrzanego wynika, że towar był odbierany przy granicy przez „S” lub „L” lub osoby przez nich wysłane. Zapłatę za towary w kwocie netto odbierali kierowcy firmy transportowej i przekazywali do biura Spółki. Do Spółki wracały po pewnym czasie (za pośrednictwem firmy transportowej) ostemplowane na granicy RP dokumenty TAK FREE, na podstawie których obniżany był należny podatek VAT w poszczególnych miesiącach. Osoby, na które wystawione zostały dokumenty TAXFREE nie wracały po odbiór podatku (zwrot podatku nie był dokonywany), a na potrzeby kompletności dokumentacji księgowej wystawiane były na podstawie tych dokumentów TAX FREE dowody KW przez pracowników Spółki.

Opisany powyżej sposób postępowania Spółki został ustalony w oparciu o dokumenty zabezpieczone przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego Delegaturę w B. na potrzeby prowadzonego przez Prokuraturę Apelacyjną w B. śledztwa oraz zeznań świadków i podejrzanych uzyskanych w ramach tego śledztwa – przekazanych Urzędowi Kontroli Skarbowej w B. Wśród dokumentów zabezpieczonych przez ABW i przekazanych Urzędowi Kontroli Skarbowej w B. znajdowały się komputerowe wydruki faktur pro forma, odręczne zapiski dołączone do niektórych faktur pro forma oraz zeszyt koloru niebieskiego zawierający na wewnętrznej stronie okładek napisy: z jednej strony o treści „L”, natomiast z drugiej strony o treści „S”. W toku kontroli stwierdzono, że kwoty netto wynikające z faktur pro forma są takie same jak łączna wartość netto dokumentów TAX FREE przyporządkowanych do tych faktur. Stwierdzono, iż sumy opisane w przedmiotowych zeszytach jako „do odebrania” były takie same jak kwoty netto wynikające z faktur pro forma i jak łączna wartość netto dokumentów TAX FREE przyporządkowanych do tych faktur.

Zdaniem organu z powyższego wynika jednoznacznie, iż wyżej opisana sprzedaż na rzecz obywateli [...] dokonywana była w kwotach netto, a w związku z tym żaden zwrot podatku VAT nie był podróżnym dokonywany.

Opierając się na powyższych ustaleniach, Dyrektor Izby Skarbowej zgodził się z organem pierwszej instancji, że Spółka nie była uprawniona do zastosowania 0 % stawki VAT z tytułu sprzedaży na rzecz podróżnych, w przypadku transakcji przebiegających według opisanego wyżej schematu. Transakcje te nie spełniały bowiem warunków zawartych w art. 126 ust. 1, art. 128 ust. 2 i art. 129 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w dalszej części uzasadnienia powoływanej jako „ustawa VAT”. Organ zauważył, że transakcje były realizowane w kwotach netto, a więc podróżni nie płacili podatku przy nabyciu towarów, również zwrot podatku nie był faktycznie konkretnemu podróżnemu dokonywany. Tym samym nie mogli ubiegać się o jego zwrot. Ponadto wpisana w dokumentach TAX FREE kwota podatku od towarów i usług nie miała odzwierciedlenia w realizowanej płatności. Nie został spełniony również warunek przedstawienia przez podróżnego imiennego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę w celu otrzymania zwrotu podatku, gdyż podróżni ci nie wracali po zwrot podatku, którego wcześniej nie zapłacili.

Organ odwoławczy podniósł, że przepis art. 129 ustawy VAT jasno określa, że podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży towarów, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Skoro więc Spółka otrzymywała zapłatę za towary w kwotach netto, to organ pierwszej instancji słusznie zastosował do obliczenia podstawy opodatkowania metodę „w stu”.

Za chybiony organ odwoławczy uznał zarzut dotyczący naruszenia art. 193 w związku z art. 23 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) – w dalszej części powoływanej w skrócie „o.p.” W protokole z kontroli z 28 czerwca 2007 r. kontrolujący stwierdzili, że w przypadku Spółki paragony fiskalne i czeki TAX FREE dokumentujące transakcje nie odzwierciedlały stanu rzeczywistego. Również dotyczące ich dokumenty KW (kasa wypłaci) nie odzwierciedlały rzeczywistości. Dokumenty te zostały zatem uznane za nierzetelne. W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. wyliczył podstawę opodatkowania przyjmując przychody w wysokości wynikającej z prowadzonych ksiąg, odpowiednio zmniejszone o należny podatek od towarów i usług od sprzedaży dokonanej na rzecz podróżnych obliczony „rachunkiem w stu”. Organ pierwszej instancji nie miał więc podstaw do zastosowania art. 23 § 1 o.p.

Organ odwoławczy nie zgodził się też z zarzutem wydania decyzji bez podstawy prawnej. Wskazał, że decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z [...] października 2007 r. posiada zarówno merytoryczną jak i proceduralną podstawę prawną. Organ pierwszej instancji korygując zadeklarowane w zeznaniu przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, powołał się na treść przepisu art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) – w dalszej części przywoływanej w skrócie „u.p.d.p.” W oparciu o ten przepis do przychodów nie zaliczył należnego podatku od towarów i usług w łącznej kwocie [...] zł. Należny podatek od towarów i usług wynika z decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B., nr [...], wydanej wobec Spółki w zakresie podatków od towarów i usług za okres I, III, V, VI, VIII-XII 2004 r. W skarżonej decyzji organ pierwszej instancji powołał się również na treść art. 21 § 3 o.p., który wskazuje, że organ podatkowy jest obowiązany wydać decyzję zawsze, kiedy postępowanie podatkowe wykaże nieprawidłową wysokość zobowiązania podatkowego. Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił przy tym, że wysokość zobowiązania podatkowego determinuje ewentualne stwierdzenie istnienia bądź nadpłaty podatku, albowiem nadpłata podatku jest konsekwencją prawidłowego nieistnienia obliczenia kwoty podatku.

Dyrektor Izby Skarbowej w B. podzielił także stanowisko organu pierwszej instancji w zakresie pozostałych ustaleń zawartych w zaskarżonej decyzji.

W skardze skierowanej do tut. Sądu, działający w imieniu Spółki pełnomocnik zarzucił powyższej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w B.:

1. naruszenie art. 5, art. 21 § 1 pkt 1 i § 3, art. 23 o.p. oraz art. 7 ust 1, art. 12 ust 3, ust 4 pkt 9, art. 18 ust. 1 i art. 27 u.p.d.p. – poprzez określenie zobowiązania podatkowego za 2005 r. w kwocie [...] zł w miejsce zadeklarowanego przez Spółkę w kwocie [...] zł;

2. naruszenie art. 122, art. 187, art. 191, art. 193 § 2 i art. 199a § 3 o.p. – poprzez uznanie, że podatnik dokonywał sprzedaży w cenach netto, nie dokonywał zwrotu podatku podróżnym i nie mógł skutecznie dokonywać kompensaty wzajemnych zobowiązań z transakcji w systemie sprzedaży TAX ...