NSA. Kiedy wydatki na ulepszenie zwiększają wartość środka trwałego?

Z uzasadnienia: Ustawodawca nie dopuszcza możliwości ustalania "skorygowanej" wartości początkowej zakupionego wcześniej środka trwałego w oparciu o wycenę dokonywaną samodzielnie przez podatnika lub przez powołanego przez niego biegłego, z uwzględnieniem cen rynkowych (...) Unormowania z art. 22g ust. 8 i ust. 9 ustawy o PIT dotyczą wyłącznie sytuacji, gdy podatnik nie może ustalić ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środka trwałego, który nie został jeszcze wprowadzony do ewidencji środków trwałych i którego amortyzacja jeszcze się nie rozpoczęła.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Cezary Koziński, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2016 r. sygn. akt VIII SA/Wa 348/16 w sprawie ze skargi H. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 lutego 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r.:

1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od H. K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 1350 (słownie: jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

1. Wyrokiem z dnia 28 grudnia 2016 r., sygn. akt VIII SA/Wa 348/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 lutego 2016 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r. Treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dostępna jest na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (dalej zwana: "CBOSA").

2.1. Skargę kasacyjną od powyższego rozstrzygnięcia złożył pełnomocnik skarżącego, zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Autor skargi kasacyjnej zarzucił na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; dalej zwana: "p.p.s.a.") naruszenie:

• art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.; dalej zwana: "Ordynacja podatkowa") poprzez naruszenie zasady praworządności, polegające na błędnej wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a ponadto w sposób nieuprawniony pominięcie przedstawionych przez podatnika dowodów (opinia biegłego);
• art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez naruszenie obowiązku dążenia do dokładnego i wnikliwego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, poprzez pominięcie dowodu z opinii biegłego, przesłuchania strony, a ponadto niedokonanie obiektywnego i dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i rozpatrzenie sprawy na niekorzyść strony, interpretując powstałe wątpliwości wbrew zasadzie "in dubio pro tributario" (rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika);
• art. 180 w zw. z art. 187 § 1 w zw. z art. 122 i w zw. z art. 120 Ordynacji podatkowej poprzez brak zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy, w szczególności poprzez nieuwzględnienie przedstawionych przez podatnika dowodów (opinia biegłego);
• art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 122 i art. 187 Ordynacji podatkowej polegające na niezasadnym oddaleniu skargi przez WSA w Warszawie wskutek braku usunięcia uchybienia organu II instancji - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie przejawiające się brakiem wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego;
• art. 22 ust. 1 i 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r., poz. 307 ze zm.; dalej zwana: "u.p.d.o.f.") poprzez przyjęcie, że nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów kwoty amortyzacji wynikające z opinii rzeczoznawcy majątkowego;
• art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2, ust. 3 i ust. 4 u.p.d.o.f. poprzez błędną wykładnię, że nie została wskazana właściwa wartość środka trwałego stanowiąca podstawę do dokonania odliczeń amortyzacyjnych, podczas gdy załączone dowody, w szczególności opinia rzeczoznawcy w sposób szczegółowy i precyzyjny potwierdzają wartość początkową przyjętą przez podatnika;
• art. 22g ust. 8-9, art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f. poprzez uznanie, że brak jest przesłanek do zastosowania metod ustalenia wartości początkowej środków trwałych określonych w art. 22g ust. 8-9, co powodowało błędnym określeniem wysokości odpisów amortyzacyjnych przysługujących skarżącemu za 2011 r.;
• art. 22g ust. 17 u.p.d.o.f. poprzez błędne przyjęcie, że skarżący nie udokumentował w sposób należyty wartości nakładów na ulepszenie środka trwałego;
• art. 26 ust. 1 u.p.d.o.f. poprzez błędne obliczenie podstawy opodatkowania na skutek nieuwzględnienia właściwego wskazania kosztów przychodu i błędne ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

2.2. Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie wniesiono, a na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2019 r. pełnomocnik Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

3.1. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

3.2. W skardze kasacyjnej powołano się na obie podstawy kasacyjne wymienione w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. W sytuacji, gdy autor środka odwoławczego zarzuca naruszenie zarówno prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności, co do zasady należy ustosunkować się do zarzutów, które dotyczą naruszenia przez sąd tych ostatnich przepisów. Dopiero bowiem po przesądzeniu, czy nie nastąpiło naruszenie przepisów procesowych powodujących wadliwość wydanego aktu, można przejść do skontrolowania prawidłowości wykładni prawa lub subsumcji stanu faktycznego do zastosowanego przez sąd przepisu prawa materialnego. W rozpatrywanym jednak przypadku ocena zarzutów proc...