NSA. Zaległe składki ZUS to nie przychód pracownika

Z uzasadnienia: Przepisy regulujące zasady uiszczania składek na ubezpieczenie społeczne nie przewidują możliwości przeniesienia odpowiedzialności płatnika składek na ubezpieczenie społeczne za nienależyte wywiązywanie się z nałożonych na tego płatnika obowiązków na osoby ubezpieczone. Skoro tak, to późniejsza wpłata składek przez spółkę nie może być uznana za świadczenie dokonane "za ubezpieczonych".

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia WSA (del.) Marek Kraus, Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 1107/16 w sprawie ze skargi P. S.A. - Oddział E. z siedzibą w B. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych:

1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz P. S.A. - Oddział E. z siedzibą w B. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 9 lutego 2017 r., o sygn. akt I SA/Łd 1107/16, uwzględnił skargę P. S.A. Oddział E. (dalej jako: "strona" lub "skarżący") na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 2016 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych i uchylił zaskarżoną interpretację.

Sąd pierwszej instancji przedstawił w powyższym wyroku stan sprawy wskazując, że we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej strona podała, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził w spółce kontrolę, w efekcie której wydał decyzje określające podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za wybrane miesiące lat 2010 i 2011 w kwotach wyższych niż pierwotnie zadeklarowane. Wnioskodawca otrzymał zatem trzy decyzje ZUS dla płatnika składek, wskazujące kwoty należnych składek na Fundusz Pracy, Fundusz Emerytur Pomostowych oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, a także ponad cztery tysiące decyzji wskazujących podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne poszczególnych pracowników spółki. Wnioskodawca złożył odwołania od tych decyzji do sądu powszechnego. We wszystkich sprawach sąd pierwszej instancji rozstrzygnął sprawy korzystnie dla wnioskodawcy w zakresie ekwiwalentu pieniężnego za wczasy turystyczne, natomiast niekorzystnie w zakresie ekwiwalentu pieniężnego na wypoczynek weekendowy. Sprawy dotyczące składek na FP, FEP i FGŚP zostały zawieszone do czasu zakończenia spraw dotyczących podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia poszczególnych pracowników. Od wyroków sądu pierwszej instancji wniesiono apelacje. W dotychczas zakończonych sprawach sąd apelacyjny oddalił apelacje (zarówno płatnika, jak i ZUS).

Wskutek powyższych zabiegów spółka została (i jeszcze zostanie) zobowiązana do uiszczenia zaległych składek od wypłaconego ekwiwalentu pieniężnego na wypoczynek weekendowy, zarówno w części należnej od pracodawcy, jak i należnej od ubezpieczonych. Wnioskodawca zadeklarował dalej, że nie będzie dochodził od ubezpieczonych zwrotu zapłaconych składek w części, w jakiej dotyczą składek należnych od ubezpieczonych.

Spółka wskazała następnie, że w okresie, w którym miały miejsce wypłaty świadczeń z ZFŚS (ekwiwalentu pieniężnego za wczasy turystyczne oraz/lub ekwiwalentu pieniężnego na wypoczynek weekendowy), to jest: w latach 2010-2011, wnioskodawcę i ubezpieczonych łączył stosunek pracy. W momencie dokonywania płatności należności z tytułu zaległych składek ZUS część ubezpieczonych nadal pozostawać będzie z wnioskodawcą w stosunku pracy, część natomiast nie będzie z nim związana ani stosunkiem natury pracowniczej, ani stosunkiem natury cywilnoprawnej.

W tak zarysowanym stanie faktycznym spółka zadała następujące pytanie:

Czy w związku z opłaceniem przez wnioskodawcę składek należnych od ubezpieczonych (zarówno na moment płatności dokonanej 14 marca 2016 r., jak i na moment dokonywania ewentualnych późniejszych płatności na rzecz ZUS po dokonaniu korekt dokumentów rozliczeniowych ZUS), które to składki nie zostaną wnioskodawcy zwrócone przez ubezpieczonych, po stronie ubezpieczonych powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, czy w powyższym zakresie będą na wnioskodawcy ciążyły obowiązki płatnika w odniesieniu do pracowników i obowiązek wystawienia informacji P1T-8C w odniesieniu do byłych pracowników?

Zdaniem spółki, w związku z opłaceniem przez nią składek należnych od ubezpieczonych, które to składki nie zostaną wnioskodawcy zwrócone przez ubezpieczonych, po stronie ubezpieczonych nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w powyższym zakresie na wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika w odniesieniu do pracowników i obowiązek wystawienia informacji PIT-8C w odniesieniu do byłych pracowników.

Wnioskodawca zwrócił uwagę, że choć w myśl art. 9 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.; dalej: u.p.d.f.) za przychód podlegający opodatkowaniu uznać należy, co do zasady, każdą formę przysporzenia w majątku osoby fizycznej, mającą zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, to jednak nie każde świadczenie jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. Wskazał następnie, że w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13, Trybunał Konstytucyjny wyartykułował warunki, jakie musi spełniać świadczenie, aby można je było uznać za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Chodzi zatem jedynie o takie świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) przynosząc mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, przy czym korzyść ta powinna być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób og&oac...