Podatek od wartości dodanej jest synonimem podatku od towarów i usług

Nieprawidłowy jest pogląd organów podatkowych, jakoby podatek od wartości dodanej był czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Przyjęcie powyższego poglądu prowadziłoby do zaakceptowania sytuacji, w której podatnik będzie zobowiązany do zapłaty podatku od podatku. Dlatego z przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych należy wyłączyć wartość podatku od wartości dodanej, zapłaconego np. w Szwecji.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 19 października 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: ITPB1/4511-699/16-1/AK, w której uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu ustalenia wartości przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, uzyskanych ze świadczenia usług na terytorium Szwecji za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ stwierdził, że brak podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Szwecji przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej, bowiem jak wskazano podatek od wartości dodanej nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rezultacie podlegającym opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej przychodem z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej będą przychody uzyskane ze świadczenia usług na terytorium Szwecji wykazywane w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej.

Sam fakt uiszczenia podatku od wartości dodanej nie uprawnia do pomniejszenia uzyskanego przychodu o jego kwotę. Podstawą prawną do skorzystania przez podatnika z możliwości odliczenia jest bowiem przepis prawa.

Wnioskodawca na ww. interpretację przepisów prawa podatkowego wniósł pismem z dnia 7 listopada 2016 r. (data wpływu 10 listopada 2016 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, pismem z dnia 5 grudnia 2016 r. znak: ITPB1/4511-699/16-2/AK stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 19 października 2016 r. znak ITPB1/4511-699/16-1/AK złożył skargę z dnia 30 grudnia 2016 r. (data wpływu 9 stycznia 2017 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 211/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 19 października 2016 r. znak ITPB1/4511-699/16-1/AK.

Stanowisko Sądu

Zdaniem Sądu, zasadniczy problem w niniejszej sprawie sprowadza się do wykładni art. 14 ust. 1 zdanie drugie u.p.d.o.f., a w szczególności zawartego w tym przepisie pojęcia „podatku od towarów i usług”.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, zgodnie z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Ponadto jak stanowi art. 5a pkt 17 u.p.d.o.f., ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwaną dalej „u.p.t.u.”.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 11 u.p.t.u. ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Oceniając stanowisko organu w zakresie wykładni cyt. przepisów, należy zauważyć – zdaniem Sądu – że pierwszoplanową metodą wykładni tekstu prawnego jest metoda językowa. Zawsze punktem wyjścia w procesie wykładni powinna być analiza kontekstu językowego danego przepisu; jeżeli przepis jednoznacznie formułuje normę postępowania, to tak właśnie należy ów przepis rozumieć.

Pierwszeństwo językowych reguł wykładni jest wręcz podstawowym warunkiem funkcjonowania prawa w państwie prawnym. Podobną rangę nadaje się założeniu o racjonalnym działaniu ustawodawcy w procesie stanowienia prawa. Jeśli wbrew jasnemu pod względem językowym sformułowaniu przepisu, nadawałoby mu się jakieś inne znaczenie, aniżeli to oczywiste znaczenie językowe, wówczas rola ustawodawcy byłaby tylko pozorna (por. J. Wróblewski: Rozumienie prawa i jego wykładnia, Wrocław 1990, s. 66 in.; Z. Ziembiński: O stanowieniu i obowiązywaniu prawa. Zagadnienia podstawowe, Warszawa 1995, s. 82).

W procesie wykładni prawa nie wolno jednak całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej poprzez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. Jednym z najmocniejszych argumentów o poprawności interpretacji jest okoliczność, że wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna dają zgodny wynik (por. postanowienie SN z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. akt I KZP 6/07, OSNKW 2007/5/37, Biuletyn SN 2007, nr 5, poz. 18; postanowienie NSA z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt II FSK 1885/07; wyroki NSA: z dnia 19 listopada 2008 r., sygn. akt II FSK 976/08, z dnia 2 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1319/08, z dnia 2 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1553/08, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wskazał, że należy uznać, że stanowisko organu interpretacyjnego jakoby pomniejszenie przychodów, uregulowane w art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., dotyczyło tylko podatku od towarów i usług, natomiast nie dotyczyło „podatku od wartości dodanej”, nie jest trafne. Organ nieprawidłowo bowiem opiera swoje stanowisko na poglądzie, jakoby podatek od wartości dodanej był czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Przyjęcie powyższego poglądu prowadziłoby do zaakceptowania sytuacji, w której podatnik będzie zobowiązany do zapłaty podatku od podatku.

W dalszej części swojego uzasadnienia Sąd wskazał, na rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela i przyjmuje za swój pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawiony w wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, w którym uznano, że „podatek od wartości dodanej” jest synonimem „podatku od towarów i usług”.

W ślad za Naczelnym Sądem Administracyjnym wskazać należ...