WSA: Opłata licencyjna za znak towarowy w kosztach podatkowych

Z uzasadnienia: Treść przepisu art. 23 ust. 1 pkt 64 ustawy o PIT nie wprowadza wymogu tożsamości podmiotowej zbywcy prawa (który był jego wytwórcą lub nabywcą) i ponoszącego wydatki z tytułu korzystania z tego prawa na innej podstawie niż własność. Nie można uznać, że wyłączenie z kosztów uzyskania przychodu wydatków za korzystanie z prawa dotyczyły wyłącznie takiej sytuacji, gdy nabywca lub wytwórca po zbyciu prawa korzystania z niego w oparciu o umowę cywilnoprawną. Takie ograniczenie nie wynika z treści omawianego przepisu.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Beata Sobocha, Sędziowie sędzia WSA Matylda Arnold-Rogiewicz, sędzia del. SO Agnieszka Baran (sprawozdawca), Protokolant starszy referent Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2019 r. sprawy ze skargi E. G. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 kwietnia 2018 r. nr 0114-KDIP3-1.4011.17.2018.2.KS1 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę.

UZASADNIENIE

E. G. (dalej: skarżąca) 12 stycznia 2018 r. złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych z tytułu wynagrodzenia za prawo do korzystania ze znaków towarowych na podstawie umowy licencyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Skarżący jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski oraz podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Jest wspólnikiem w szeregu spółek, m.in. jest komandytariuszem w spółkach G. sp. k. oraz L. sp. k. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą skarżąca wytworzyła szereg znaków towarowych m.in. o charakterze słownym, graficznym, przestrzennym lub łączące powyższe cechy oraz receptury ("znak"). Znak został zgłoszony i zarejestrowany w Urzędzie Patentowym RP i korzysta z ochrony przewidzianej na podstawie ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej. W październiku 2010 r. znak został wniesiony aportem przez skarżącą jako część przedsiębiorstwa do spółki B. sp. z o.o. Spółka B. sp. z o.o. obecnie działa w formie spółki komandytowej ("G. sp. k."). Następnie, 10 lutego 2011 r. G. sp. k. zawarła umowę licencyjną na znaki towarowe i receptury ze spółką L. sp. k. Umowa ta uprawnia L. do korzystania ze znaku. W zamian za prawo do korzystania ze znaku L. zobowiązane są do płacenia wynagrodzenia na rzecz G. sp. k.

W związku z powyższym opisem skarżąca zadała pytanie czy wydatki ponoszone przez L. na rzecz G. sp. k. tytułem wynagrodzenia za prawo do korzystania ze znaku na podstawie umowy licencyjnej stanowią koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem skarżącej, wydatki ponoszone przez L. na rzecz G. sp. k. tytułem wynagrodzenia za prawo do korzystania ze znaku na podstawie umowy licencyjnej stanowią koszty uzyskania przychodów, do którego nie będzie miał zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 64 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, dalej: "u.p.d.o.f.").

Wedle skarżącej umowę licencyjną uprawniającą do korzystania ze znaku zawarły dwa odrębne od siebie podmioty G. sp. k. (jako licencjodawca) oraz L. (jako licencjobiorca). Względem umowy licencyjnej pozostaje ona podmiotem trzecim, który nie został związany postanowieniami tej umowy.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) w interpretacji indywidualnej z [...] kwietnia 2018 r. uznał stanowiska strony za nieprawidłowe.

Na wstępie uzasadnienia DKIS powołał się na 1 § 2, art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1577, dalej: k.s.h.) oraz art. 1, art. 5a pkt 26 i pkt 28, art. 5b ust. 2, art. 8 ust. 1 i ust. 2, art. 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 64 u.p.d.o.f. wskazując, że w sprawie wbrew twierdzeniom strony znajdzie zastosowanie ograniczenie możliwości zaliczania do kosztów poniesionych wydatków na mocy art. 23 ust. 1 pkt 64 ww. ustawy.

Organ podkreślił, że od 1 stycznia 2018 r. nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika ze zbycia praw i wartości, o których mowa w art. 22b ust. 1 pkt 4-7 u.p.d.o.f.) wydatki i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z tych praw i wartości, jeżeli:

1. zostały one uprzednio nabyte lub wytworzone przez podatnika lub spółkę niebędącą osoba prawną, w której jest wspólnikiem,
2. nastąpiło ich zbycie.

Skarżąca wytworzyła znaki towarowe, które korzystają z ochrony przewidzianej na podstawie ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, a następnie zbyła te znaki w formie aportu do spółki kapitałowej. W ocenie organu interpretacyjnego spełnione zostały więc przesłanki do zastosowania ograniczenia możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 64 u.p.d.o.f. Organ stwierdził, że gdy wysokość ponoszonych przez spółkę komandytową, w której strona jest wspólnikiem wydatków z tytułu zawartej umowy licencyjnej na korzystanie z...