Nie można przedłużyć okresów amortyzacji ustalonych indywidualnie

Pytanie podatnika: W latach ubiegłych Spółka nabyła środki trwale, będące używanymi środkami transportu w postaci morskich statków rybackich. Do amortyzacji statków Spółka przyjęła metodę indywidualnego ustalenia stawek amortyzacyjnych. Okres amortyzacji przyjęto jako nie krótszy niż 30 miesięcy. Czy okres amortyzacji, ustalony przez spółkę indywidualnie dla środka trwałego na zasadzie art. 16j Ustawy o CIT, może zostać przez spółkę przedłużony?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21.03.2011 r. (data wpływu 25.03.2011 r.), piśmie z dnia 02.05.2011 r. (data nadania 02.05.2011 r., data wpływu 05.05.2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-261/11-2/RS z dnia 20.04.2011 r. (data nadania 21.04.2011 r., data doręczenia 27.04.2011 r.) oraz piśmie z dnia 11.05.2011 r. (data nadania 11.05.2011 r., data wpływu 13.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wydłużenia okresu amortyzacji przy stosowaniu przez Spółkę metody amortyzacji przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.03.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wydłużenia okresu amortyzacji przy stosowaniu przez Spółkę metody amortyzacji przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (zwana dalej „Spółka”) jest spółką z siedzibą w Polsce, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie rybołówstwa dalekomorskiego. W latach ubiegłych Spółka nabyła środki trwale, będące używanymi środkami transportu w postaci morskich statków rybackich. Statki te Spółka wprowadziła do ewidencji środków trwałych i dokonuje miesięcznych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z Ustawą o CIT.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 Ustawy o CIT, do amortyzacji statków Spółka przyjęła jedną z metod opisanych w ustawie, a mianowicie - metodę indywidualnego ustalenia stawek amortyzacyjnych, o której mowa w art. 16j Ustawy o CIT. Okres amortyzacji przyjęto jako nie krótszy niż 30 miesięcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy okres amortyzacji, ustalony przez Spółkę indywidualnie dla środka trwałego na zasadzie art. 16j Ustawy o CIT, może zostać przez Spółkę przedłużony?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Przepisy Ustawy o CIT nie zawierają nigdzie wyraźnego zakazu przedłużania okresu amortyzacji środka trwałego, indywidualnie przyjętego uprzednio przez podatnika.

Według Wnioskodawcy kluczowy dla kwestii przepis, tj. art. 16j ust. 1 Ustawy o CIT przyznaje podatnikowi kompetencję do ustalenia stawek amortyzacyjnych. Przepis ten zawiera jedynie ograniczenia jednostronne, tj. nakazuje, by przyjęty okres amortyzacji nie był krótszy niż wskazany w odpowiednim przepisie. Nie zawiera jednak górnego ograniczenia długości tego okresu, przekazując tę kompetencję do swobodnego uznania podatnika.

Wnioskodawca podnosi, iż nie istnieje żaden przepis, każący wnioskować, że ta kompetencja jest jednorazowa i wyczerpuje się w ustaleniu stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych w momencie wprowadzania ich do ewidencji danego podatnika.

Co więcej, art. 16h ust. 2 Ustawy o CIT wyraźnie wskazuje, że „Podatnicy (...) dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.”

Wnioskodawca podnosi, iż z przepisu tego wynika więc, że wybrana metoda nie może być zmieniona. Zgodnie więc z powszechnie przyjętymi zasadami wykładni prawa, reguła ta nie może być interpretowana rozszerzająco, a więc na ustalony przez podatnika okres amortyzacji, a co za tym idzie - wysokość stawki amortyzacyjnej.

Pomocniczo, Wnioskodawca wskazuje, że chwila przyjęcia środka trwałego do ewidencji jest tą chwilą, w której ma najmniej informacji o środku trwałym, o jego przydatności gospodarczej i technicznej wydajności. Dopiero z czasem, korzystając ze środka trwałego, podatnik nabiera doświadczenia i wiedzy o środku trwałym - są to informacje, których z konieczności nie ma przed rozpoczęciem eksploatacji. Wydaje się więc nieprawdopodobne, aby racjonalny ustawodawca uniemożliwił podatnikowi podejmowanie decyzji racjonalnych, tzn. opartych o przesłanki takie jak wiedza i doświadczenie.

Wnioskodawca wskazuje jednocześnie, że niniejsze zapytanie dotyczy wyłącznie przedłużenia okresu amortyzacji, a więc - zmniejszenia odpisów amortyzacyjnych. Być może w przypadku odwrotnym, tj. zwiększenia odpisów, można by argumentować, że przeciwstawia się to interesom Skarbu Państwa, gdyż powoduje tymczasowe zmniejszenie podstawy opodatkowania. W przypadku jednak, gdy chodzi o zmniejszenie odpisów amortyzacyjnym, powstaje możliwość szybszego osiągania zysków, a przez to - zwiększenia podstawy opodatkowania podatkiem CIT, co wydaje się korzystne zarówno dla podatnika, jak i Skarbu Państwa, a także całej gospodarki narodowej poprzez zwiększenie ożywienia gospodarczego i tworzenia miejsc pracy w Polsce.

W piśmie z dnia 11.05.2011 r. Wnioskodawca doprecyzował, iż przedmiotowy wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego nie zaś stanu faktycznego przedstawionego w ww. wniosku.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego s...