Orzecznictwo: Skarga kasacyjna musi być precyzyjna

Z uzasadnienia: Podniesione zarzuty sformułowane zostały w sposób na tyle ogólny, iż. nie wynika z nich jednoznacznie, na czym konkretnie polegały zarzucane organom podatkowym i niedostrzeżone przez Sąd I instancji naruszenia poszczególnych, wymienionych w skardze kasacyjnej przepisów Ordynacji podatkowej, do jakich konkretnie okoliczności faktycznych sprawy się one odnoszą oraz jaki wpływ uchybienia w tym zakresie mogły mieć na wynik sprawy. Sąd kasacyjny związany granicami skargi kasacyjnej dokonując oceny zasadności zawartych w niej zarzutów nie może domyślać się, jakie konkretnie dowody zdaniem pełnomocnika Skarżących zostały pominięte oraz do wykazania, jakich okoliczności faktycznych miałyby one służyć.

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę Katarzyny i Marka K... na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20 września 2007 r. określającą podatnikom wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 rok.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym ustalonym przez organy podatkowe i przyjętym przez Sąd.

W toku kontroli skarbowej stwierdzono, że Marek K... w 2004 roku wliczył w ciężar kosztów prowadzonej wspólnie z bratem w formie spółki cywilnej firmy Transport Ciężarowy Marek i Krzysztof K... wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów udokumentowanych fakturami VAT wystawionymi przez PPHU "P..." Krzysztof K... na zakup paliwa w łącznej kwocie 51.640,20 zł. Po skorygowaniu przychodów i kosztów uzyskania przychodów dochód spółki za 2004r. ustalono w wysokości 62.187,19 zł i stwierdzono, że dochód przypadający na Marka K... wyniósł 31.093,60 zł. Decyzją z dnia 28 września 2006r, Naczelnik Urzędu Skarbowego w. Świeciu, określił przy uwzględnieniu przysługujących odliczeń Katarzynie i Markowi K..., wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004r. w kwocie 4.169,00 zł. Podkreślił, że transakcje gospodarcze, udokumentowane spornymi fakturami VAT, nie miały miejsca, a w konsekwencji faktury te nie mogą być podstawą do zaliczenia powyższych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów spółki cywilnej prowadzonej przez podatnika.

Decyzją z dnia 20 września 2007r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Świeciu z dnia 28 września 2006r. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika w sposób nie budzący wątpliwości, iż wystawca spornych faktur K. K... nie posiadał koncesji Urzędu Regulacji Energetyki w Warszawie na obrót paliwami, nie dokonywał osobiście zakupów i sprzedaży paliwa oraz nie dysponował odpowiednimi środkami transportowymi do jego przewozu. Prowadzona przez niego działalność polegała na wystawianiu dokumentów KP i WZ oraz faktur sprzedaży paliwa zakupionego od firm: „A..." oraz „M...", które nie prowadziły działalności gospodarczej i nie składały deklaracji podatkowych. W świetle ustalonego stanu faktycznego, zarówno zakwestionowane faktury VAT, dowody KP, WZ, jak i przedłożone przez strony wyciągi bankowe, nie stanowią – dokumentów potwierdzających rzeczywiste zawarcie spornych transakcji gospodarczych. Podmiot gospodarczy, który je wystawił jest podmiotem nieistniejącym, a wystawione przez niego faktury VAT nie dokumentują rzeczywistej czynności sprzedaży, a jedynie pozorują istnienie takiej czynności. Na podstawie przedłożonego wyciągu bankowego nie sposób stwierdzić jednoznacznie aby wypłaty gotówki z konta dotyczyły zapłaty za kupione od Krzysztofa K... paliwo, nie można zatem przyjąć, iż nastąpił zakup paliwa, a spółka poniosła określony wydatek. Zdaniem organu w sprawie zaistniały podstawy faktyczne i prawne do wyłączenia tych wydatków z kosztów uzyskania przychodów spółki cywilnej za 2004r.

Na powyższą decyzję podatnicy złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, wnosząc o uchylenie decyzji organów podatkowych obu instancji oraz wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Rozstrzygnięciom organów podatkowych zarzucili naruszenie przepisów art. 121 § 1, art. 122 oraz art. 125 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 roku Nr 8 poz. 60 ze zim.) - dalej „O.p.", w wyniku zlekceważenia podstawowych zasad i nakazów wynikających z tych przepisów oraz naruszenie art. 2 Konstytucji RP, z uwagi na sposób rozpoznania sprawy pozostający w sprzeczności ze standardami demokratycznego państwa prawnego i zasadami sprawiedliwości społecznej. Argumentowali, iż zaskarżona decyzja jest przedwczesna, gdyż analizy dokonane przez organy skarbowe opierają się na uzasadnieniu nieprawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 30 maja 2007r. Sygn. akt I SA/Bd 301/07 dotyczącego rozliczenia podatku od towarów i usług, od którego wniesiono kasację do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zdaniem skarżących, dochód uzyskany przez Marka K... z działalności spółki bezpośrednio wpływa na dochód podlegający rocznemu rozliczeniu z małżonką, a zatem należało wstrzymać postępowanie do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia skargi kasacyjnej. W ocenie stron bez ostatecznego rozpoznania kwestii związanych z podatkiem VAT nie może być mowy o trafności decyzji w zakresie zobowiązań odnoszących się do podatku dochodowego, opartej na niepełnym i niewyjaśnionym do końca stanie faktycznym. Skarżący podtrzymali także swoje zarzuty zgłaszane w ramach postępowania podatkowego.

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę podatników uznając, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20 września 2007 roku odpowiada prawu. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd uznał, przede wszystkim za niezasadne oczekiwanie wstrzymania się od orzekania w sprawie. Wskazał, że stosownie do art. 201 § 1 ust. 2 O.p., organ podatkowy zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Sąd I instancji nie zgodził się z poglądem skarżących, że takie znaczenie ma oczekiwane rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego w związku ze skargą kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy w sprawie VAT. Rozliczenie w podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego są odrębnymi sprawami, nawet jeżeli w obu sprawach postępowanie dowodowe zmierza do wyjaśnienia tych samych istotnych okoliczności, np. istnienia tych samych transakcji. Ustawodawca w żaden sposób nie uzależnił wyniku jednej z tych spraw od drugiej. Powołując się na tożsamość z regulacją zawieszenia postępowania na gruncie k.p.a. oraz ugruntowane na jego tle orzecznictwo sądowoadministracyjne wskazał że organ zawiesza postępowanie administracyjne jedynie wówczas, gdy bez uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia prejudycjalnego przez inny organ lub sąd wydanie decyzji nie będzie możliwe (wyrok NSA z 10.08.1983 I SA 481/83 opubl. ONSA 1983 Nr 2 poz. 65 i PiP 1984 Nr 7 s. 147). Pożądane jest, aby ustalenie wielkości obrotu w postępowaniu dotyczącym podatku od towarów i usług było skorelowane z ustaleniem wielkości przychodu w równolegle toczącym się postępowaniu w sprawie podatku dochodowego, to jednak postępowania te są odrębnymi postępowaniami i w każdym z nich organy podatkowe powinny dokonać odpowiednich odrębnych ustaleń, w jednym dotyczących obrotu, w drugim - przychodu. Nie ma przeszkód, aby organy podatkowe w jednym postępowaniu korzystały z materiałów dowodowych zebranych w innym postępowaniu. Nie zwalnia to jednak ze szczegółowego przedstawienia tych dowodów w każdym z tych postępowań.

W ocenie sądu I instancji istota sporu w niniejszej sprawie ogniskuje się wokół możliwości ujęcia po stronie kosztów uzyskania przychodów wydatków wykazanych w fakturach wystawionych na sprzedaż paliwa od jednego dostawcy. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. t.j. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) - dalej „u.p.d.o.f." kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f,. Na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Ma on obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany), ale wykazać także, iż poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu. Oczywiście nie oznacza to całkowitego zwolnienia organu podatkowego od podejmowania czynności procesowych mających na celu ustalenie rzeczywistego przebiegu zdarzeń. W ocenie Sądu, organ prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy. Protokoły przesłuchania rzekomego dostawcy paliwa wskazują na nierzetelność dokonanych transakcji sprzedaży. Zeznał on, że jego działalność gospodarcza polegała na pośrednictwie w sprzedaży paliw i innych towarów, jednakże on sam nie posiadał koncesji na obrót paliwami. Pon...