Stan techniczny budynku a podatek od nieruchomości

Z uzasadnienia: Przy ustalaniu czy dana nieruchomość (nie) nadaje się do wykorzystania do prowadzenia działalności gospodarczej należy mieć na uwadze, jakiego rodzaju działalność gospodarczą prowadzi podatnik - przedsiębiorca będący posiadaczem nieruchomości. Nie chodzi więc o możliwość wykorzystania nieruchomości do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej, przez jakiegokolwiek przedsiębiorcę.

SENTENCJA
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie | w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Paweł Dąbek, Sędzia: WSA Inga Gołowska, Sędzia: WSA Urszula Zięba (spr.), Protokolant: sekr. sąd. Anna Boczkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 listopada 2015 r. sprawy ze skargi E. Sp. z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 12 marca 2012 r. Nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za lata 2009 i 2010 I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej koszty postępowania w kwocie 3 561 zł (trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt jeden złotych).

UZASADNIENIE
W deklaracji na podatek od nieruchomości za 2009r. E. Spółka z o.o. we W. wykazała podatek od nieruchomości położonej na terenie Gminy L. o pow. 2.702 m² (grunty pozostałe) oraz budynku mieszkalnego o pow. 1.052 m² w kwocie 832,00 zł, natomiast w deklaracji za 2010 r. podatek w kwocie 1.810,00 od gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 2.702 m².

Spółka wyjaśniła, że na nieruchomości tej znajduje się wyłącznie budynek o pow. 1.052 m² pozostający w złym stanie technicznym i nie może być w nim prowadzona działalność gospodarcza (i nie jest prowadzona od 1999 r.). Organ stwierdził, że na terenie nieruchomości znajduje się poza budynkiem także plac postojowy.

Decyzją z dnia 12 lipca 2011 r. Wójt Gminy L. określił Skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2009 r. w kwocie 20.470,00 zł i za 2010 r. w kwocie 21.203,00 zł.

Organ ustalił, że budynek na spornej nieruchomości jest nieużytkowany, lecz Spółka nie występowała (w latach 2008-2009) o pozwolenie na zmianę sposobu użytkowania nieruchomości (na budynek mieszkalny). W ewidencji gruntów i budynków ww. budynek jest opisany jako handlowo-usługowy. Biegły powołany do ustalania stanu technicznego budynku ustalił, że wykazuje on duże zniszczenia, jednak nie uznał występowania przesłanek zagrożenia bezpieczeństwa czy też braku możliwości użytkowania obiektu po wykonaniu niezbędnych remontów, których zaniechanie uniemożliwi dopiero jego użytkowanie. Biegły ustalił również wartość placów utwardzonych na działce, wyceniając je na 18.100 zł.

W konsekwencji organ I instancji stwierdził, że w sprawie nie wystąpiły przesłanki niemożności wykorzystywania budynku na cele działalności gospodarczej ze względów technicznych. Nie przemawia za tym również postępujący rozkład budynku, czy zaniedbanie posesji na której się znajduje. Organ przyjął więc, że zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych aby nieruchomość została uznana za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej wystarczy, by była posiadana przez przedsiębiorcę, nawet jeżeli jest - jak omawiana – przejściowo niewykorzystywana.

Po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia 12 marca 2012 r. SKO uchyliło w całości decyzję Wójta Gminy L. z dnia 12 lipca 2011r., i określiło wysokość zobowiązania odpowiednio w kwocie 18.740,00 zł i 19.393,00 zł.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze uznało, że w latach 2009-2010 nieruchomość gruntowa Spółki stanowiła użytek rolny, wobec czego - jak uznaje orzecznictwo sądowe - może podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości tylko wtedy, gdy jest faktycznie (rzeczywiście) zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej. Z uwagi na fakt, że w latach 2009-2010 na ww. nieruchomości nie prowadzono takiej działalności, nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w tym zakresie temporalnym. Za prawidłowe uznało natomiast rozstrzygnięcie organu I instancji w zakresie podatku od nieruchomości naliczonego od budynku posadowionego na powyższej nieruchomości oraz placu utwardzonego. Sporny budynek zlokalizowany na działce przy ul. K. w L. należało opodatkować według stawki właściwej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, gdyż w sprawie nie wystąpiły okoliczności pozwalające na przyjęcie, że w latach 2009-2010 nie mógł być on wykorzystywany do prowadzenia takiej działalności ze względów technicznych. Organ odwoławczy zauważył przy tym, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nie zakazał właścicielowi użytkowania budynku ani nie nakazał jego rozbiórki. SKO stwierdziło, że techniczny stan budynku należy określić jako średni, jednak jego uszkodzenia nie przesądzają o trwałym wyłączeniu budynku z możliwości jego wykorzystywania na prowadzenie działalności gospodarczej. Stwierdziło ponadto, że choć miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ogranicza możliwości wykorzystywania tego budynku, to fakt ten nie stanowi przeszkody technicznej do wykorzystywania budynku na cele prowadzonej działalności, zwłaszcza, że zakres prowadzonej przez skarżącą działalności gospodarczej (zgodnie z Rejestrem przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego) jest bardzo szeroki. Samorządowe Kolegium Odwoławcze uznało za przedmiot opodatkowania również plac utwardzony, którego wartość ustalił biegły na 18.100 zł. Organ uznał, że jest to budowla - urządzenie budowlane (art. 3 pkt 3 u.p.o.l.).

W skardze na powyższą decyzję Spółka zarzuciła:
1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu przez organ, że względy techniczne uniemożliwiające prowadzenie działalności gospodarczej ograniczają się jedynie do nieusuwalnych wad budynku, podczas gdy względy te mogą mieć także charakter organizacyjny, a nadto nie muszą mieć charakteru nieodwracalnego;
2) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 1a ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na objęciu budynku podatkiem od nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, mimo iż budynek w 2009 i 2010 r. nie był i nie mógł być użytkowany między innymi z uwagi na stan techniczny zagrażający bezpieczeństwu ludzi i mienia oraz z uwagi na niezgodność jego stanu technicznego z obowiązującymi przepisami bhp oraz przepisami przeciwpożarowymi;
3) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: § 1 pkt 2 lit. "b" uchwały Rady Gminy Lanckorona z dnia 30 października 2008 r. nr XXI/130/08 w sprawie wysokości stawek podatku od nieruchomości oraz § 1 pkt 2 lit. "b" uchwały Rady Gminy L. z dnia 29 października 2009 r. nr XXXII/199/09 poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że budynek należący do skarżącej winien być opodatkowany stawką dotyczącą budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, podczas gdy powyższy budynek nie był, nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych;
4) naruszenie prawa materialnego które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 1a ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na objęciu utwardzonego placu na należącej do Skarżącej nieruchomości podatkiem od nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą, podczas gdy plac ten nie stanowi budowli w rozumieniu powyższych przepisów;
5) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 180 § 1 w zw. z art. 187 oraz w zw. z art. 198 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez niewłaściwe przeprowadzenie oraz dopuszczenie dowodu z opinii biegłego niezawierającej oceny stanu technicznego budynku, mimo iż dowód ten nie mógł przyczynić się do wyjaśnienia sprawy;
6) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez dokonanie w sprawie wybiórczej oceny zebranego materiału dowodowego prowadzącej do nieuzasadnionego przyjęcia, że budynek należący do Skarżącej nie może być uznany za budynek, który nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej;
7) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art. 122 w zw. z art. 125 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez niepodjęcie przez organ II instancji działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w szczególności w zakresie precyzyjnego ustalenia stanu technicznego budynku należącego do skarżącej.

Wyrokiem z dnia 31 października 2012 r. I SA/Kr 872/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie – na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - oddalił skargę E sp. z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 12 marca 2012 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r. i 2010 r.

W motywach wyroku wyjaśnił, że wyłączenie z zakresu przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej ze względu na stan techniczny dotyczyć może sytuacji, gdy przedmiot ten nie jest i jednocześnie nie może być wykorzystywany w działalności trwale i to niezależnie od woli podatnika. Chodzi zatem o ta...