Termin płatności przy decyzji o łącznym zobowiązaniu pieniężnym

Decyzje ustalające zobowiązanie w łącznym zobowiązaniu pieniężnym, wydane i doręczone po upływie terminów płatności wynikających z art. 6 ust. 7 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, art. 6a ust. 6 ustawy o podatku rolnym czy art. 6 ust. 3 ustawy o podatku leśnym, powinny wskazywać jeden termin płatności całego zobowiązania podatkowego, zgodnie z art. 47 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej - orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, sędzia WSA Jacek Pruszyński, sędzia WSA (del.) Patrycja Joanna Suwaj (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 13 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi J. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] sierpnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia łącznego zobowiązania pieniężnego na rok 2012 oddala skargę.

UZASADNIENIE

1. Decyzją z [...] stycznia 2012 r. nr [...] Burmistrz S. ustalił Panu J. B. (dalej również jako skarżący, podatnik) wysokość łącznego zobowiązania pieniężnego na 2012 r. w kwocie 1.456,00 zł (podatek od nieruchomości za budynki mieszkalne o ogólnej powierzchni 156,09 m2 - w kwocie 100,00 zł, podatek rolny od powierzchni 8,1217 ha przeliczeniowych w łącznej w kwocie 1.205,00 zł, podatek leśny od lasu o powierzchni 3.6822 ha - w kwocie 151,00 zł.

Organ I instancji opodatkował zapisane w ewidencji grunty stanowiące własność skarżącego, będącą w jego posiadaniu działkę o nr [...] dzierżawioną od Gminy S. oraz część działki nr [...] o powierzchni 0,0919 ha, będącą w jego samoistnym posiadaniu. Organ nie obciążył skarżącego podatkiem za część działki nr [...], będącej przedmiotem sporu przed sądem powszechnym o zasiedzenie. Organ wskazał, że stan prawny części działki nr [...] nie uległ zmianie (wniosek o zasiedzenie tej działki przez skarżącego i jego poprzedników został wyrokiem Sądu oddalony), a w 2012 r. za nieruchomość tę podatek został uiszczony przez W. i J. B.

2. Po rozpatrzeniu odwołania skarżącego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z [...] sierpnia 2013 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Kolegium uznało, że w sprawie tej dokonano prawidłowego wymiaru podatkowego za 2012 r. Wobec nie przedłożenia przez skarżącego aktualnych informacji podatkowych, działki opodatkowano zgodnie z danymi widniejącymi w ewidencji, jako stanowiące własność skarżącego, w tym działkę [...] i [...] (w skład w której wchodzą [...] i [...]), oraz działkę nr [...] będącą w dzierżawie na podstawie umowy z [...] października 2000 r. Zdaniem Kolegium, w zakresie podatku leśnego organ I instancji słusznie oparł się w kwestii wieku lasu na oświadczeniu skarżącego z dnia 10 lipca 1989 r., a w kwestii powierzchni mieszkalnej na danych z protokołu oględzin z [...] sierpnia 2008 r.

Organ odwoławczy wskazał, że z ewidencji gruntów i budynków wynika, że skarżący jest właścicielem następujących działek: w obrębie wsi Kraśniany: [...], [...], [...], [...]; w obrębie miasta S.: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...]; w obrębie m. S. - K.: [...], [...], [...], [...]; w obrębie m. S. - K.: [...], [...], [...]. Skarżący dzierżawi ponadto od Gminy S. grunt o nr [...] (obręb m. S.). Wszystkie działki, których właścicielem jest skarżący zostały uwidocznione w księgach wieczystych o nr KW [...] i KW [...], z tym że działka o numerze [...] figuruje w księdze wieczystej jako [...], działki [...] i [...] figurują jako [...], a działki [...], [...] figurują jako [...]. Podkreślił następnie, że organy podatkowe są co do zasady związane danymi wynikającymi z tejże ewidencji. Dane w niej zawarte mają walor dokumentu urzędowego i dopóki nie zostanie przedstawiony przeciwdowód lub nie nastąpi zmiana zapisu w ewidencji, dotychczasowe zapisy w niej zamieszczone stanowią dowód tego co zostało w nich stwierdzone (art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.).

Odnosząc się do zarzutów skarżącego, wskazującego na zajęcie jego działek przez różne podmioty w posiadanie samoistne, Kolegium zauważyło, że kwestia ta została zbadana poprzez zwrócenie się do tych podmiotów o wyjaśnienie. Żaden z nich nie potwierdził faktu samoistnego posiadania gruntów skarżącego, także Burmistrz Gminy S. zawarł w decyzji oświadczenie, że nie zajmuje gruntów podatnika, w tym działki [...]. Z tego powodu Kolegium uznało, że brak jest podstaw do uznania, że nie podlegają opodatkowaniu działki, na których np. położono linie energetyczne, światłowodowe, czy też działki nawiedzane przez bobry.

W zakresie opodatkowania działki [...] i [...] Kolegium wyjaśniło, że w ewidencji gruntów figurują działki [...] i [...], a w księdze wieczystej KW [...] figuruje działka [...]. Powyższe wynika z faktu, że w księdze wieczystej nie uwzględniono podziału z 1987 r. na działki [...], [...] i [...], następnie podziału działki [...] na działki [...] i [...]. Z tego powodu nie doszło do wyodrębnienia z księgi działki [...], która już 1986 r. stała się własnością Skarbu Państwa i weszła w skład działki nr [...], stanowiącej obecnie ulicę S. (została ujawniona w księdze wieczystej KW [...]). W księdze wieczystej KW [...] nie uwzględniono także zdarzenia, że działka [...] została darowana na mocy aktu notarialnego R. B.. Organ zauważył ponadto, że 1 października 2010 r. zapadła decyzja SKO nr [...] stwierdzająca nieważność decyzji podziałowej działki nr [...] na działki [...], [...].

Zdaniem Kolegium, w toku niniejszego postępowania ustalono zatem, że z uwagi na to, że nabywca działki [...] - R. B. nie został ujawniony w księdze wieczystej, nie działa wobec niego ochrona wynikająca z rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych. Uwzględniając pozostałe dowody takie jak: zeznanie skarżącego z 14 marca 2011 r. co do korzystania i władania całą nieruchomością [...], przekazanie bratu części działki ale wyłącznie na mocy umowy użyczenia, a także fakt zadeklarowania do opodatkowania całej działki [...], Kolegium stwierdziło, że opodatkowaniu podlega działka [...] o powierzchni objętej wcześniejszymi działkami o numerach [...] ([...] i [...]) oraz [...]. W tym stanie faktycznym i prawnym pomimo, że podatnik zadeklarował do opodatkowania całą działkę [...], to kolejna księga wieczysta oraz rzeczywisty istniejący stan przesądza o tym, by fragment [...] nie obciążał skarżącego. Wprawdzie, stosownie do art. 21 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, organ przy wymiarze jest związany zapisem w ewidencji, to jednak związanie to odnosi się wyłącznie do powierzchni gruntów i budynków, oraz rodzaju ich oznaczenia. Dane z ewidencji gruntów nie mogą jednak przesądzać o własności nieruchomości i podmiotowości podatkowej. W przypadku sprzeczności pierwszeństwo mają przepisy wieczystoksięgowe.

Odnosząc się do zarzutów odwołania, Kolegium nie podzieliło stanowiska skarżącego o naruszeniu przez organ I instancji przepisów procesowych. W zakresie naruszenia art. 247 § 1 pkt 3, 6 i 8 o.p. wyjaśniło, że decyzja organu I instancji, zawiera 2 rodzaje wskazań co do terminów płatności: po pierwsze - 4 raty oznaczone na rok 2012, a po drugie, że podatek płatny jest w terminie 14 dni od daty otrzymania niniejszej decyzji. Przepis art. 6 ust. 7 u.p.o.l. określa ustawowe terminy płatności rat podatku od nieruchomości. Jednak wyjątkowo jeżeli decyzja ustalająca wymiar podatku od nieruchomości nie zostanie doręczona na co najmniej 14 dni przed terminem płatności, termin kalendarzowy ulega automatycznie przesunięciu i wynosi 14 dni od daty doręczenia decyzji zgodnie z art. 47 § 1 i § 2 o.p. Zatem należy stwierdzić, że przesunięcie terminu płatności w przypadku decyzji ustalającej następuje z mocy prawa, Strona nie poniesie żadnego negatywnego skutku z powodu błędnej informacji zawartej przez organ I instancji w treści decyzji np. w postaci odsetek za zwłokę. W ocenie Kolegium, błąd ten nie można zakwalifikować, jak tego chce Skarżący, do rażącego naruszenia prawa, nie wpływa na prawidłowość wydanej decyzji i nie może stanowić podstawy do jej uchylenia.

3. Decyzja Kolegium została zaskarżona przez skarżącego w całości do Sądu. Strona wniosła o jej uchylenie, zarzucając:

(1) naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 2 orz art. 6 ust. 2 i 3 u.p.o.l. przez błędną jego wykładnię, polegającą na uznaniu, iż o zaliczeniu budynków do kategorii budynków mieszkalnych decyduje treść zapisu w ewidencji budynków, a nie treść informacji podatkowej i faktyczne przeznaczenie budynku - jak to wynika z konieczności stosowania wykładni celowościowej (uchwała Trybunału Konstytucyjnego z 6 września 1995 r. sygn. akt W 20/94);

(2) obrazę art. 187 i art. 210 § 4 o.p. w zw. z art. 170 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wskutek braku oparcia decyzji na całości zebranego materiału dowodowego, nie wyjaśnienia w uzasadnieniu przyczyn, dla których organy odmówiły wiarygodności niewygodnym dla siebie dowodom, braku dokonania oceny materiału dowodowego zgodnie ze wskazaniami NSA ze spraw II FSK 252/12 i II FSK 272/12, braku podania powodów tworzenia innych reguł dopuszczania i oceny dowodów z urzędu, a in...