WSA. Związek z działalnością gospodarczą a podatek od nieruchomości

Z uzasadnienia: Nie można zgodzić się ze stanowiskiem SKO, że lokale niemieszkalne, znajdujące się w budynkach mieszkalnych, które zostały zbudowane dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców lokali mieszkalnych, są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Przedmiotem opodatkowania nie jest obrót lokalami niemieszkalnymi. W tym przypadku, przy opodatkowaniu podatkiem do nieruchomości, decydujące znaczenie ma klasyfikacja w ewidencji gruntów i budynków. Lokale niemieszkalne są usytuowane w budynkach mieszkalnych. Natomiast opodatkowanie nieruchomości stawkami podatkowymi w podwyższonej wysokości może nastąpić tylko wtedy, gdy istnieje więź pomiędzy daną działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika a nieruchomością podlegającą opodatkowaniu, tzn. jeżeli dana nieruchomość w jakikolwiek sposób jest lub może być wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Renata Kantecka Sędziowie sędzia WSA Ryszard Maliszewski (sprawozdawca) sędzia WSA Jolanta Strumiłło Protokolant sekretarz sądowy Jolanta Piasecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2016 r. sprawy ze skargi Spółki A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania w podatku od nieruchomości na 2014 r.:

1) uchyla zaskarżoną decyzję,
2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej 2817 (dwa tysiące osiemset siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia "[...]", nr "[...]", Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Prezydenta z dnia "[...]" nr "[...]" w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości na rok 2014.

Z motywów decyzji i przedłożonych akt podatkowych wynika, że postanowieniem z dnia 21 stycznia 2015 r. Prezydent (dalej Prezydent, organ I instancji) wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia "A." Sp. z o.o. (dalej Spółka, skarżąca, strona, odwołująca się) wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2014.

Następnie ww. decyzją z dnia "[...]" Prezydent określił zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2014 r. w wysokości 93.468 zł za udziały w wyodrębnionych lokalach niemieszkalnych położonych w S. przy ul. T. i ul. U.. Jako podstawę prawną podał art. 21 § 3, art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1, 5 i 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 849 ze zm. - dalej u.p.o.l.) oraz stosowną uchwałę w sprawie stawek podatku od nieruchomości.

Uzasadniając decyzję wskazał, że Spółka posiadała w wymienionym roku m.in. udziały w lokalach niemieszkalnych (garażach wielostanowiskowych) znajdujących się w budynkach mieszkalnych w S. przy ul. T. 1/9 i ul. U. 2/7, 4/5, 6/5 i 8/8 oraz przynależnych do tych lokali działkach gruntu. Na skutek transakcji sprzedaży dokonywanych w ciągu 2014 r. Spółka zbywała swoje udziały we wskazanych nieruchomościach.

Organ stwierdził, że Spółka winna opłacać podatek od nieruchomości od powierzchni użytkowej lokali oraz powierzchni gruntów związanych z tym lokalem wg stawki jak dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W stosunku do tych nieruchomości nie powinna mieć zastosowania stawka podatku jak dla budynków mieszkalnych. W decyzji przedstawiono powierzchnie udziałów w budynkach i gruntach przysługujących Spółce w poszczególnych okresach 2014 r.

W odwołaniu od tej decyzji Spółka, reprezentowana przez pełnomocnika, nie zgodziła się z rozstrzygnięciem organu podatkowego pierwszej instancji. Wskazała, że miejsca postojowe były przeznaczone na sprzedaż, nie były wynajmowane ani w żaden inny sposób wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Zarzuciła, że opodatkowanie budynku mieszkalnego lub jego części stawką podatku właściwą dla budynków związanych z działalnością gospodarczą będzie zasadne wtedy, gdy budynek ten lub jego część zostanie zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. Spółka żadnej działalności gospodarczej w tym lokalu nie prowadziła. Doszło zatem do naruszenia art. 1 a ust. 1 pkt 3 i art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej Kolegium, SKO, organ odwoławczy, organ II instancji) w uzasadnieniu ww. decyzji z dnia "[...]" podał, że istotą sporu w niniejszej sprawie jest ustalenie czy miejsce postojowe w garażu wielostanowiskowym, będącym odrębną nieruchomością lokalową, usytuowaną w budynku mieszkalnym wielorodzinnym i będącym w posiadaniu przedsiębiorcy podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości wg stawki jak dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych), czy też stawką jak dla budynków mieszkalnych.

Wskazał na treść art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2, art. 3 ust. 5, art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.

Organ podał, że strona jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, w którego posiadaniu - do momentu sprzedaży klientom - znajdowały się wyodrębnione prawnie lokale stanowiące garaże wielostanowiskowe. Decydującym dla rozstrzygnięcia sprawy jest więc przesądzenie, czy garaż stanowiący część budynku mieszkalnego, będący odrębną nieruchomością, stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a w konsekwencji może podlegać odmiennemu reżimowi opodatkowania niż budynek mieszkalny, w którym jest usytuowany.

Kolegium oceniło, że nieruchomość lokalowa uznana została przez ustawodawcę za odrębny przedmiot opodatkowania na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych a w konsekwencji z uwagi na prawne wyodrębnienie lokalu jako przedmiotu odrębnej własności - mimo, iż fizycznie znajduje się on w budynku mieszkalnym - nie może dzielić losu budynku mieszkalnego gdyż na skutek wyodrębnienia stanowi odrębny od budynku mieszkalnego przedmiot opodatkowania, jako wydzielona nieruchomość lokalowa. Mieszkalny charakter budynku w sytuacji wyodrębnienia nieruchomości lokalowych, czyli powstania odrębnych przedmiotów opodatkowania, traci jakiekolwiek znaczenie. Powoływanie się - jak to czyni Spółka - na mieszkalny charakter budynku, w sytuacji gdy przedmiotem opodatkowania nie jest budynek tylko wyodrębniony prawnie lokal, jest bezzasadne. W konsekwencji, jak uznał organ odwoławczy, skoro nie mamy do czynienia z opodatkowaniem budynku mieszkalnego lub jego części, bezprzedmiotowe jest badanie czy zachodzi sytuacja druga wymieniona w treści art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) tzn. czy przedmiot opodatkowania jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. Ta okoliczność podlegałaby badaniu tylko w sytuacji określania stawki podatku dla budynku mieszkalnego lub. części budynku o charakterze/przeznaczeniu mieszkalnym tj. przykładowo dla wyodrębnionego prawnie lokalu mieszkalnego.

SKO powołało się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów z dnia 27 lutego 2012 r., sygn. akt II FPS 4/11, (opubl. w ONSAiWSA 2012/3/36) oraz wyrok NSA z dnia 23 maja 2013 r., sygn. akt II FSK 1880/11.

Podało, że nie ma zastosowania w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy zasada, iż opodatkowanie podatkiem od nieruchomości znajdującego się w posiadaniu przedsiębiorcy budynku mieszkalnego lub części takiego budynku z zastosowaniem stawki właściwej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej dotyczy tylko takiego budynku mieszkalnego lub jego części, które są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. W rozpatrywanej sprawie bowiem przedmiot opodatkowania był w posiadaniu przedsiębiorcy i równocześnie nie był budynkiem mieszkalnym, lecz budynkiem niemieszkalnym - garażem wielostanowiskowym. Bezprzedmiotowym było analizowanie czy sporny lokal garażowy był zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej czy też stanowił jedynie towar przeznaczony do zbycia w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez odwołującą się. Zatem, zdaniem Kolegium, brak jest podstaw do uchylenia decyzji organu I instancji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Spółka wniosła o uchylenie decyzji wydanych w I i II instancji oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania sądowoadministracyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego skarżącego w tym postępowaniu, według norm prawem przepisanych. Skarżąca wniosła o zastosowanie art. 145 § 3 p.p.s.a. stanowiącego, że "W przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, sąd stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, umarza jednocześnie to postępowanie".

Zarzuciła organowi naruszenie art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 1a ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a), b) i e) u.p.o.l. poprzez uznanie, że do wyodrębnionych lokali niemieszkalnych, takich jak: garaże wielostanowiskowe znajdujących się w budynku zakwalifikowanym jako mieszkalny, znajdzie zastosowanie stawka dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a nie stawka właściwa dla budynków lub ich części pozostałych zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e) u.p.o.l.

Dod...