Wydatki na remont i odtworzenie środka trwałego w kosztach podatkowych

Wydatki na prace o charakterze remontowym i odtworzeniowym środków trwałych stanowią koszty uzyskania przychodów które dla celów podatkowych podatnik ma prawo ująć jednorazowo, w dacie ich poniesienia, pomimo rozliczania tych samych kosztów dla celów bilansowych w czasie.

We wniosku o interpretację spółka wskazała, że z uwagi na konieczność utrzymania odpowiedniego stanu technicznego maszyn i urządzeń przemysłowych ponosi oraz najprawdopodobniej będzie ponosić w przyszłości koszty remontów środków trwałych, które są wykorzystywane w jej działalności produkcyjnej. Wydatki te mają charakter odtworzeniowy i remontowy (przykładowo, dotyczą wymiany wyeksploatowanych, przestarzałych lub uszkodzonych elementów linii produkcyjnych / maszyn), tj. nie stanowią ulepszenia (przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji) środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT.

Spółka dodała, że występują sytuacje, w których dla celów rachunkowych, nie zalicza do kosztów danego okresu wydatków ponoszonych na remont w sposób jednorazowy, lecz rozlicza je w czasie zgodnie z odpowiednimi zasadami rachunkowymi (w  tym przykładowo jako rozliczenia międzyokresowe czynne, czy też odpisy amortyzacyjne dla celów rachunkowych/bilansowych - tj. przez okres dłuższy niż jeden miesiąc). Omawiane wydatki nie są ujmowane jako rezerwy albo bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów; ww. wydatki nie są również zwracane spółce w  jakikolwiek sposób.

W związku z powyższym spółka zapytała, czy wydatki ponoszone na prace remontowe i odtworzeniowe środków trwałych wykorzystywanych w zakładzie produkcyjnym, w szczególności maszyn i  urządzeń przemysłowych, stanowią/będą stanowić koszt uzyskania przychodu - jako wydatek na remont - jednorazowo, tj. w dacie ich poniesienia, pomimo rozliczania tych kosztów dla celów bilansowych w czasie. Zdaniem spółki - tak..

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanej interpretacji stwierdził:

Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w ustawie o CIT.

Ponadto zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994 r., sygn. akt U 2/90).

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie o CIT jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.

W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o CIT pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że wydatki na prace o charakterze remontowym i odtworzeniowym środków trwałych stanowią koszty uzyskania przychodów które dla celów podatkowych spółka ma prawo ująć na podstawie art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, a  więc jednorazowo, w dacie ich poniesienia, pomimo rozliczania tych samych kosztów dla celów bilansowych w czasie.

Interpretacja indywidualna z 23 października 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.411.2023.1.MC - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - pełna treść interpretacji

Redakcja podatki.biz

(Image by standret on Freepik.com)